Nie wchodzę. Lepiej mu nie przeszkadzać.

Nie wchodzę. Lepiej mu nie przeszkadzać.

Po chwili namysłu, odchodzisz od drzwi, nie chcąc narazić się na gniew kaprala.

”Mam nadzieję, że postąpiłam dobrze”-myślisz i nagle zderzasz się z kimś wysokim.

-Ugh!-wydajesz z siebie stłumiony okrzyk, a gdy odklejasz się od klatki piersiowej mężczyzny, orientujesz się, że właśnie przed chwilą wpadłaś na dowódcę Erwina.

-Najmocniej przepraszam sir!-mówisz nagle i salutujesz, jednak nie wytrzymujesz długo i delikatnie pocierasz swoje obolałe czoło.

-Nic ci nie jest?- pyta mężczyzna swym niskim, ale melodyjnym głosem.

-N-nie...-mruczysz. W rzeczywistości zastanawiasz się, czy mężczyzna aby na pewno nie jest zbudowany z metalu. Jesteś prawie pewna, że na czole odbił ci się zarys jego mięśni.

-Nie wyglądasz najlepiej.-mówi i nie pytając o nic łapie cię za nadgarstek i ciągnie w kierunku swojego biura, by zaraz potem posadzić cię na krześle.

-Chyba masz gorączkę.-mówi i przytyka dłoń do twojego czoła, nie rozumiejąc, że ty po prostu się rumienisz.

”Za blisko!”-myślisz, jednak wciąż milczysz. –Czy na pewno wszystko dobrze?- pyta.

→Tak, nic mi nie jest

→N-nie...dalej boli